28 Şubat 2011 Pazartesi

birden çıktı karşıma

hepsi o saniyede oluverdi. soğuk soğuk terledim. avuçlarım ıslandı. kalbimin çarpış sesini duyabiliyordum. içimden bir şey aktı.

derin derin nefes aldım. avuçlarım buz gibi. düşünüyorum. karamsarım.

22 Şubat 2011 Salı

acayipte unutkanımdır.

küçücükken, büyüklerin beni anlayamadıkları için günlük tutmaya karar verdim. gün içinde yaşadığımız mevzuları, bana olan tutumlarını ve aslında benim neler hissettiğimi, sergiledikleri tutumların ne kadar yanlış olduğunu yazacaktım. ilerde, minik insanların neler hissettiklerini unutmayacaktım ve ben o tasvip etmediğim büyükler gibi anlayışsız olmayacaktım. ancak, bu kararı verdiğimde, aslında yeterince büyümüş olduğumu ve bu iş için gerçekten çok geç kalmış olduğumun sonucuna vardım. yazmadım.

büyükler her anlayamadıklarında beni bu aklıma gelir.


ortaokul yaşlarımda bu aklıma geldiğinde 'oysa ne kadar küçükmüşüm ki' dedim. ve o an aslında şuan ne kadarda büyüdüğümü ve yazmak için gerçekten de artık çok geç olduğunu düşündüm. yazmadım.

lise yaşlarımda ise yine aynısı oldu. ortaokul çağımda aslında ne kadar da küçükmüşüm dedim. vesaire. yazmadım.

üniversitede ise lise için dedim. vs.

şimdi ise bi sene önceki yaşımın ne kadar küçük olduğu gerçeğine vardım.

ama hiçbir zaman yazmadım işte. yazmıyorum da. yazmayacağım da.
çünkü çok üşeniyorum. yazmak bana göre bir iş değil. evet evet hiç değil.

acaba, ben minik bir insanken, beni anlayamadıkları, üzülmeme ve hatta düşüncede de olsa bana yazma kararı aldırtan o mevzular ve o hissiyatlarım nelerdi?

bunu hiçbir zaman hatırlayamayacağım.
 

18 Şubat 2011 Cuma

bu daha ilk


ilkbahar renkleri O'nu en iyi anlatır. sonunda buluştuk. bana sonbahar renklerini armağan etti. sevdim.

16 Şubat 2011 Çarşamba

alışmak işkence yapar mı?

Bilgisayara o kadar alıştım ki gerçek bir kalemle kağıda yazmak bir işkence!

8 Şubat 2011 Salı

es sihaya !

8-10 yaşlarımda odamı paylaştığım kardeşime daha fazla dayanamayıp. oyuncak sepetimi kaptığım gibi (o zamanki tüm eşyam oydu) evimizin oturma odasına taşındığımı hatırlamama vesile olan dostuma gülücükler ve öpücükler=)) şuan kendisi 27yaşında olup benim o zamanki his ve duygularımı taşımakta ve kendisinin sonuna kadar arkasındayımdır. git o oturma odasına ve kendini kurtar! ;)